De Chianti route

Maandag werden we wakker met een mooi zonnetje en wat is er dan fijner om naar en door de Chianti streek te rijden.

We begonnen in het plaatsje Radda in Chianti. Het lieve kleine plaatsje werd gelukkig nog niet overspoeld door de toeristen en we konden rustig genieten van een lekkere ochtend espresso in de plaatselijk bar. Het plaatsje is zo klein dat je na een uurtje het dorpje alweer gezien hebt. Of je moet gaan wijnproeven natuurlijk, maar om 11 uur in de ochtend…nee nog niet. Een mooie rit door de bosrijke omgeving en de met wijnranken bedekte heuvels brengt ons naar Panzano. Daar zit de beroemde slagerij Checcucci van Dario. Al meerdere malen wil ik een kijkje nemen in zijn slagerij nemen maar ook nu weer zijn de luiken gesloten. Helaas voor mij is zijn lunch tijd lang, erg lang.

Naast het algemene parkeerterrein van Panzano heeft Dario ook een “hamburgertent”. Je kunt daar echte hamburgers eten met verse patat. Het lijkt er op dat deze zaak alleen voor de toeristen is gemaakt, want ik zie er werkelijk nooit een Italiaan! Ook nu weer zitten er aan de lange tafels buiten voornamelijk Duitsers en Engelsen.

Wij houden toch meer van een echte Italiaanse pranzo en daarom rijden we snel verder naar de schitterende Slow city Greve in Chianti. Het dorpje is zeker de moeite waard maar de absolute favoriete bestemming in Greve heet Mangiando Mangiando. Het eten daar is een feest en wederom komen ook hier alle productenuit Toscana en of de directe omgeving. Op het plein zijn meerdere restaurantjes gevestigd, maar zoek naar het terras met de minste toeristen en meeste Italianen want dat is de Osteria. De kaart is een genot en ook nu kiezen we weer voor een antipasto en een secondo. Dit keer is dat een zuppa Contadina alla Toscana, een rijk gevulde bonensoep. De pappa pomodoro, de tomaten broodsoep, en een caponata. Hier is de caponata minder zoet/zuur zoals het bekende Siciliaanse gerecht. Het is eerder een heerlijk fris taartje van groenten en pijnboompitten.

Na deze heerlijke start werden we getrakteerd op onze secondi. Mijn vader koos lamsvlees met frisse lentegroenten. Het vlees zo mals, de groenten beetgaar en alles zo mooi op smaak gebracht.

Mijn moeder en ik genoten van een gerecht wat bestemd is voor twee personen. Een zeer grote Spigola uit Orbetello met heerlijke aardappeltjes, tomaten en olijven uit de oven. Zelf maak ik dit gerecht ook met de heerlijk zeebaars van Jan, de goedevissers. Maar waarom smaakt hier toch alles beter, zou het aan de kok liggen? Het antwoord is al bekend, ja natuurlijk.

Contorni waren er ook. Een mooie frisse salade en rode boontjes uit Lucca, een Slow Food Presidia. En uieraard was er een witte wijn voor de dame in ons midden. Mijn moeder genoot van een mooie wijn genaamd cecione di cecione van Renzo Marinai.

De dolci mocht ook nu weer niet ontbreken. Dit keer kozen we voor een chocoladetaartje met bosvruchten en citrussaus, een semifreddo met vin santo saus en de verse aardbeien. En ook deze heerlijk pranzo eindige niet zonder een goede espresso.

Met moeite kwamen we overeind want wat waren onze buiken goed gevuld. We moesten wel de benen gaan strekken anders konden de broeken nu al niet meer dicht en het was pas maandag. Na een wandeltochtje naar het uitkijkpunt en een rondje om het gezellige plein plofte mijn vader op een bakje neer.  Moeder en dochter konden het niet laten om de schitterende winkel van Falorni in te gaan. Deze slagerij verkoopt naast schittende salumi en vlees ook schitterden kazen, wijnen en olijfolie. En hier moest ik dan ook weer drie flesjes meenemen van een mijn favoriete olie van de gebroeders Pruneti. www.pruneti.it

Inmiddels was het alweer laat in de middag en we moesten nog een lange maar mooie rit maken naar Cortona. Want bij Osteria del Teatro zouden we dus deze maandagavond van la cena genieten. Zoals een goed Italiaan behoort, kwamen we 10 minuten te laat aan. En ongelooflijk maar waar, we hadden wel weer trek of was het meer "hebzucht"? In iedergeval werd het erg stil aan tafel toen de menukaart op tafel kwam. 

En ook nu weer gingen we bij la cena voor het hele feestje. Zo begonnen we met een moderne versie van de vitello tonnato, een dikke soep van verse porcini en nogmaals de gevulde venkel met pecorino. Mijn vader vond die namelijk erg lekker eruit  zien de zondagmiddag. De vitello tonnato werd begeleid door een mooie dikke tonijnsaus van verse palamita, een tonijnachtige, en een groententaartje. Deze moderne versie viel goed in de smaak. De soep van porcini was zwaar en had beter door kunnen gaan voor primi. Maar te lekker om ook maar een druppel te laten staan.

Als primi was er een tortelloni verdi in crema di tartufo, een ravioli di pecorino con noci en pere en pici con porcini. De tortelloni verdi was gevuld met ricotta en spinazie en de zwarte zomertruffel combineerde daar heerlijk bij. Tenminste eens iets anders dan de bekende combinatie met tomaten.

De raviolo di pecorino was ondanks de ingredienten licht en smolt op de tong evenals de rijpe peer. De pici kwam op het bord als een zilvere caramelle. Bij het open kwam er een geur vrij die je deed denken aan een frisse regenbui na een warme dag in het bos. Vers gras, bladeren, verse aarde, je rook alles erin. De dikke verse pici zorgde voor de bite in dit gerecht.

En ja hoor, geen tijd om bij te komen aan een tafel in Italie. Daar kwamen de secondi aan. Mijn moeder genoot van de filetto al vin santo e scalogno. Een mooi stuk lendebiefstuk gestoofd in de zoete wijn met het pittige uitje. Mijn vader koos voor een gerecht wat uit de Etruskische tijd kwam. Een spies van geroosterd varkensvlees, lardo en laurier. Op een heerlijk bedje van de verse porcini met de heerlijke trasimeno boontje. Een Slow Food Presidia boon waar ik in eerder berichten al wel eens over geschreven heb. Wat een mooi gerecht en wat jammer dat ik hier morgen niet weer eet...Ik koos voor de tartaar waar mijn moeder zo fantastisch over gesproken had. En ze had gelijk. De asperges, aardbei en tartaar klopte helemaal. Dit ga ik thuis maken al zal ik dat dan gaan doen met onze Nederlandse runderen. Zou ik het dan met witte asperges moeten proberen? Nu genoot ik met heel veel plezier van de Italiaanse variant.

Mijn ouders zijn de zoetekauwers en dus kozen zij voor een fagottino di frutta. Dit kunstwerkje was een pakketje van dun deeg gevuld met fruit op een bedje van chocolade. Zichtbaar genoten de twee. Het fruitmonster werd blij gemaakt met een macedonia, oftewel fruitsalade.

De grappa, amaro en espressi ontbraken niet als afsluiter. Uiteraard werd er ook wijn gedronken gedurende het heerlijke diner. Op advies van de vriendelijke sommelier kozen we bij onze gerechten voor een rosso di Montalcino uit 2010 van het wijnhuis La Palazzetta. Een mooie frisse en lichte rode wijn. Rond van smaak met een geur van rood fruit en verse bloemen. Een zeer aangename en eenvoudig te drinken wijn.

Hoe we thuis gekomen zijn, is me ontgaan. Ik werd wakker toen we de auto parkeerde in Penna, leven de Bob!

Deze maandag is een maandag die ik nooit meer ga vergeten.