3 juli 2013

Dick Soek; de kokende held van Groningen

29 Juni vertrok ik met mijn pandaatje naar Den Ham in Groningen. Zoals reeds eerder geschreven waren mijn ouders in april 40 jaar getrouwd. Als cadeau had ik hen een lang weekend gegeven op het landgoed Piloersemaborg. Het restaurant en overnachtingsadres van Dick en Hilde Soek. Misschien ook een beetje uit eigen belang want ik had mezelf uitgenodigd om op de zaterdagavond aan te schuiven en uiteraard te blijven slapen. Zoals ouders altijd willen, vonden ze het leuk als ik de hele zaterdag er zou zijn, zodoende kwam ik rond 11 uur aan op de schitterdende borg.
Een borg die uit de geschiedenisboekjes lijkt weggelopen te zijn. In de weilanden mooie zwarte Groninger paarden, grazende schapen met hun lammeren, scharrelende ganzen en witte eendjes die kwakend rondzwemmen in de vijvers rond de weilanden. Een oase van rust.







Uiteraard is er ook een mooie moestuin aanwezig. Je ruikt er verschillende muntsoorten, de roodbladerige salie is aanwezig maar ook de groene, meerdere soorten tijm, goudsbloemen, bosbieten, sla en zo kan ik nog uren doorgaan. Voordat je ook maar een stap hebt gezet in de borg, ben je er al verliefd op.
De borg zelf is als een museum. Meerdere gedeelten van de borg zijn in originele staat en je wandelt zo de oude vertrekken, waaronder een schitterende bibliotheek, in. De slaapvertrekken zijn fantastisch, groot, ruim, licht en van alle gemakken voorzien.
Bij het horen van de heerlijke verhalen van mijn ouders over het vrijdagavond diner, kan ik nu al niet wachten wat de avond gaat brengen. Ik droom weg bij gerechten met harder, rabarberijs, rauwe langoustine, mul, varkenswangetjes. En dan ook nog eens allemaal uit deze regio...

Voordat het avond is, gaan we eerst nog op deze zaterdag de omgeving een beetje verkennen. We beginnen met een bezoek te brengen aan de Menkemaborg. De borg is een volledig ingericht huis waar een indrukwekkend beeld wordt gegeven van het leven in de 18de eeuw. De Menkemaborg is in oorsprong een uit de 14de eeuw daterend huis, een zogenaamd 'steenhuis', dat in de loop van de jaren constant vergroot is tot het imposerende pand wat het nu is. Uiteraard spreekt mij de keuken en voorraadkelder zeer aan. Het bewaren van hun voorraad deden ze op een wijze die we nu ook weer zouden moeten introduceren. Weinig energieverbruik maar versheid gegarandeerd.
Om de borg liggen schitterende tuinen, waar ook een fruithof en keukentuin niet ontbreken. Mocht je in de omgeving zijn, breng een bezoekje. Al is het alleen maar om ervoor te zorgen dat dit stukje erfgoed nooit verloren gaat.
 





Na de culturele ochtend werd het tijd om onze maagjes te gaan vullen. Dit deden we bij de Roodehaan, een gezellig biologische eetcafé op een rustige camping gelegen aan het Reitdiep. Maar de Roodehaan is meer, het is een creatief bolwerk. Er worden fantastische live concerten gegeven met artiesten die muziek brengen vanuit heel de wereld. Deze zaterdag zouden de Junge warriors en de African strings acte de présencegeven. Menig artiest die je ziet bij "De Wereld draait door"of "Vrije Geluiden"treed ook hier op.

De middag is alweer rustig naar zijn einde aan het gaan en daarom tijd om nog even een bezoekje te brengen aan 'het einde van de wereld'. Zo wordt  namelijk het haventje van Noordpolderzijl ook wel genoemd. En inderdaad, als je op de dijk staat en kijkt over de kwelders, heb je het idee dat dit het einde van de wereld is. Je ziet alleen maar water, water en nog eens water. Ondanks het zonnetje waait er een gure wind en daarom gaan we snel het café 't Zielhoes naar binnen. In deze voormalige sluiswachterswoning is een nostalgisch bruin café gevestigd. Er gaat zelfs het verhaal dat Bob Dylan tijdens zijn Europese tournees graag over de Groningse dijken fietste en het café als favoriete inspiratieplek zag. Of het waar is, een leuk verhaal is het zeker.

Het werd tijd om richting Piloersemaborg te rijden. Na nog een kleine wandeling om de borg en een persoonlijke opfrisbeurt, gaan wij het grote culinaire avontuur tegemoet. Want het wordt een avond die ik niet snel zal vergeten. Nel Schellekens van de Gulle Waard zag ik als mijn Achterhoekse cheffin/heldin maar Dick is mijn Groningse chef/held. Wat een kok en wat een team heeft hij. Alles beschrijven van wat we kregen, is onmogelijk. Zoveel informatie en zoveel smaken heb ik beleefd en ervaren dat er door het intense genieten me veel ontschoten is. Mijn best ga ik zeker doen maar ga vooral zelf er snel heen en geniet van wat het seizoen je brengt bij Dick en Hilde.

Dick opende het diner met enkele amuses. Zo krijgen we gefrituurde deegballetjes waar een stukje oude kaas in zat. Het droge van het deeg met het vettige van de kaas en de olie is altijd goed en ook hier is het een goed begin.
Vervolgens kregen we het kaasbeginsel....we kregen een bakje waarin wat wei zat met een stukje wrongel van geitenkaas. Wat kruiden en eetbare bloempjes (ik vermoed hondsdraf) maken het gerecht licht, fris en zurig. Het maakt je mond schoon na de vettige start.
Vervolgens kregen we een Groningse Sushi; een rolletje van licht gerookte harder welke gevuld is met mierikswortel. Als dip hebben we het sap van gefermenteerd eekhoortjesbrood, wat zorgt voor de smaak umami (hartig). Het plaatje klopt en de smaak des te meer. De mierikswortel die zorgt dat het vet van de harder in balans is, het zoute, hartige van de paddestoel. Uniek.




















Het lijkt dat de amuses ten einde komen want het brood gaat op tafel komen. Het is een focaccia met de Groningse aardappel er boven op. Echt proeven doe je de aardappel niet en dat is maar goed ook want het volgende gerecht verdient alleen maar elegantie.
We kregen heel kort gegaarde langoustines met een salade van rauwe asperges. Het gerecht wordt extra op smaak gebracht met hazelnootolie en de gedroogde schalen van de langoustines. Deze pantsers heeft Dick gedroogd en tot kruim vermalen. Dat geeft dit gerecht de zoute kick die het nodig heeft. Wederom zijn aan alle smaken voldaan en klopt het gerecht helemaal.
 

















En daar kwam het volgende gerecht alweer aan. We kregen een bord met kleine quenelles van fluweelzachte wortelpuree. Over deze ovale bolletjes werd een zeer hete en krachtige groentebouillon gegoten. De geuren van gember, wortel, oregano, sinaasappel prikkelen je neus. Wat een kracht wat een souplesse. En dan heb ik het alleen nog maar over de geur en het aangezicht. Een hap en alle drie zijn we verkocht.

Na deze warme en krachtige smaken kregen we een stukje op de huid gebakken verse harder. Uiteraard is de harder die Dick serveert de enige echte harder van mijn grote liefde de goedevisser Jan Geertsema (laat Barbara het niet horen). De precies gare harder ligt op een rabarbercompote. Echter een compote die gezoet is met honing en daarom niet mierzoet is maar precies het goede evenwicht bied aan de harder. Het gerecht werd afgemaakt door lamsoor en een kruid waar ik nog nooit van gehoord had en ook nu me de naam compleet is ontschoten. Overigens zou dit ook kunnen komen door de lekkere wijnen die geschonken werden.

Zo kregen we bij de amuses een wijn gemaakt van de witte aalbes. Bij de voorgerechten een heerlijke witte natuurlijke Franse wijn, dus zonder sulfiet en puur gemaakt van wat de druif de maker bied. De namen..vergeten...sorry.
Ook de rode wijn waar we nu naar over gingen kwam uit Frankrijk en was een natuurzuivere wijn. De wijn zelf had, naar mijn smaak, weinig diepgang en misschien juist daarom prima bij ons hoofdgerecht. De wijn zelf zou ik niet zelf snel uitkiezen maar daarentegen de witte wijn wel. En dat als Italiaanse wijnen liefhebster!

Het hoofgerecht bestond uit kalfstong, gegaard 6 uur lang op een zeer lage temperatuur. Daarbij uiteraard een salsa verde, maar ook asperges en wat rucola. Ook lag er een klein stukje aardappel bij met een hoedje van reuzel van het livar varken, wat zo zacht was dat het smolt in je mond. Dat deed uiteraard de kalfstong ook. Kalfstong met salsa verde eet ik graag als ik Italië bezoek en het op de kaart zie staan. Maar deze.. het was of het spreekwoordelijke engeltje op mijn tong plaste. Het is haast vervelend om te schrijven, maar wederom perfect. De tong kwam overigens van het Jersey koe, welke je meer in Groningen tegenkomt.
Maar we waren er nog niet. Het was tijd voor kaas en wel de heerlijke geitenkaas Machedoux van Hanneke Kuppens. Deze romige rauwmelkse witschimmel kaas combineerde heerlijk bij gekonfijte peer, zoete aardappel en de walnoten. Het kunstwerk werd afgemaakt door een mooie quenelle van een kruidenmousse. En ook hier weer...ik was zo onder de indruk van het meesterwerk dat het me ontschoten is welke kruiden gebruikt waren. En zelfs terwijl Dick alles heeft uitgelegd. Hier blijkt maar weer, een goede recensent zal ik nooit worden. Daar en tegen een genieter pur sang, dat ben ik vast en zeker!
Om de gehemelte te verfrissen had Dick nog een kleine verrassing. Een granita van rabarber op een bedje van, met honing, gezoete bietjes. Klein maar o zo fijn.
De grand finale leek in zicht te komen, want daar kwam het bolletje ijs aan. Niet zomaar een bolletje ijs. Nee een zacht yoghurt, ik meen frambozen, ijsbolletje. Daarom heen lagen heerlijke in honing gekonfijte aardbeien en kleine toefjes zoete aardappelmousse. Mensen die mij kennen, weten dat ik geen zoetekauw ben en het dessert dan ook graag vermijd. Maar dit dessert was snel in mijn mond verdwenen. Heerlijk fris, zurig, licht en verfrissend!
Maar Dick laat je niet snel gaan en dus bij een goede espresso kwam nog eens een stuk notentaart. Uiteraard uit eigen keuken en ook hier weer, vers, smaakvol en absoluut onmogelijk om van af te blijven.

Na Dick en zijn team heel hartelijk bedankt te hebben voor dit fantastische diner, begeven wij ons, lichtelijk zwalkend, naar de heerlijke bedden.

Wat deze oud wielrenner bij je teweeg brengt is niet te beschrijven en alleen zelf te ervaren.We mogen zijn toemalige verzorger Ermano di Nobili bedanken dat hij hem geïnteresseerd  heeft gekregen in koken. En hem, Ermano was ook chef kok, het vak tot in de kleinste details heeft bijgebracht. Laten we eerlijk zijn, wielrenners hebben we er genoeg van maar koks met een passie als die van Dick, die zijn er nooit genoeg.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten