Focaccia novese en Montébore, provincie Alessandria op zijn best

Via Giovanni Norese van het convivium Slow Food del Gavi e Ovada kreeg ik de tip om de echte traditionele focaccia novese te gaan eten. En wat doe ik dan als slakje...hem volgen. En dus gingen we op woensdag naar Vignole Borbera want daar zou de beste focaccia novese te vinden zijn. Al vroeg kwamen we aan in dit kleine, weinig spectaculaire, dorpje op zoek naar de focaccia. Het bijzondere aan de focaccia novese is dat hij dun, zacht en buigzaam is. Dit komt door het deeg vele malen met de handen te stretchen. Het deeg bestaat uit meel, water, reuze, gist en olie en heeft mooie deukjes op de top, welke de olie heerlijk kan absorberen. Maar hoe gaan we dit stuk brood vinden? Vragen dus maar in de lokale winkel van Sinkel. Na de nodige ondervraging over wat we hier doen, komt het antwoord op onze vraag. We moeten achter het cafe zijn. Eerst dus dan maar koffie en dan een kijkje nemen aan de achterkant. En daar was het bakkertje dan. Moeilijk voor te stellen dat deze zaak zo een meesterstuk maakt. Want een meesterstuk is het. We kopen twee stukken novese, een hardere en een zachtere variant. Ondanks ons goede ontbijt kunnen we het niet laten om de stukken te verorberen. En met een iets wat vettige mond en handen vervolgen we onze reis. Op naar de Montébore.

 

Want hoe en waar deze formaggio gemaakt wordt, dat moet ik zien. Montébore is een rauwmelkse kaas van koeien en schapenmelk en ziet er uit als een trouwtaart. Het heeft zijn naam te danken aan een gelijknamige stadje in het bergachtige gebied Val Borbera. De kaas is gecreëerd door de benedictijnse monniken in de 12de eeuw. De kaas was zowat verdwenen maar gelukkig kreeg het in 1999 de steun van Slow Food en ontving het Presidia logo. Sinds die tijd zijn er meer producenten die de hooggewaardeerde kaas produceren. Echter is er maar een met het presidia logo en die gaan we bezoeken. Het is caseificio Vallenostra in Mongiardino Ligure. Ook hier is er veel regenoverlast geweest en met de nodige omleidingen vinden we het naambordje van de kaasboerderij. De kaasmakers zelf zitten op enige hoogte in de bergen en wij besluiten de auto te laten staan en het laatste deel per voet te doen. Want zelfs een 4X4 zou nog problemen hebben de weg omhoog te komen. Bij de boerderij lijkt het uitgestorven te zijn maar met het nodige geroep komt Irene Calamante naar buiten. Vol enthousiasme laat ze ons de kaasmakerij zien en vertelt over deze bijzondere kaas. Ook proeven hoort daarbij. We krijgen twee rijpingen te proeven en beiden zijn totaal verschillend. In Nederland is alleen de jonge variant te proeven dus de 6 maanden oude kaas was een cadeautje. Uitgebreid vertellen over deze kaas doe ik zeker nog een keer want ik mag de kaas direct bij haar bestellen, dus binnenkort staat zo grote kaas bij mij thuis te schitteren! Voordat we weggaan, laat Irene nog het restaurant zien. Helaas is deze alleen in de weekenden open of op aanvraag. In de mooie eetzaal ontmoeten we Roberto Grattone de trotse eigenaar van Vallenostra en de keukenchef Agata Marchesotti. Met een stuk kaas, de nodige recepten van Agata en een adres om onze pranzo te gaan eten verlaten we deze kaashelden.

Nu we midden in dit heuvelachtige gebied zitten, is het wat moeilijker een restaurant te vinden. Irene laat ons weten dat we, als we de weg volgen, na enkele minuten een goede eettent zullen vinden. Die enkele minuten duren wat langer en onze hoop naar het vinden ervan verdwijnt dan ook met het verstrijken van de tijd. Na ongeveer een kwartier is daar opeens Albergo ristorante Moranda. Hoe kan dit nu overleven in dit afgelegen gedeelte? Daar komen we snel achter. Het restaurant zit vol met werklui, zowel in pak als in overal. Één vrouw is er te bekennen en die staat in de keuken. Een plaatsje voor ons is er natuurlijk nog wel in deze grote balzaal. Dit hotel en restaurant is overigens in het zomerseizoen zeer geliefd bij wandelaars en fietsers, uiteraard van de Italiaanse afkomst. Een kaart is er niet maar de kokkin noemt alles graag enkele keren voor ons op. Als we zo om ons heen kijken, lijken de porties groot te zijn en is paneerlaag overal op te vinden. We besluiten dan ook de antipasto te delen. En wat zijn we gelukkig met deze keuze. De antipasto misto is namelijk veel, erg veel. Rauwe porcini met kaas, gevulde crêpes, vleeswaren, kaas, rosbief, het is allemaal even lekker. Dan volgt de secondo. We kiezen voor een paddestoelen schotel en leen amskotelet. En inderdaad allemaal voorzien van een mooie paneerlaag. Geen topkwaliteit maar stevig spul voor de bergsporter en of voor de werklui. Een ontzettende mooie ervaring zijn we rijker.

                

Na dit stevige maaltje rijden we naar Gavi. Een mooi klein wijnstadje met een heerlijke wijn midden in de provincie van Alessandria. En ook hier zijn de wegen haast onbegaanbaar maar met wat doorzettingsvermogen komen we in het centrum aan. Even de benen strekken en genieten van alleen het pamflet van de specialiteit van Gavi; Ravioli di Gavi. Proeven zit er namelijk nu echt niet meer in.

Na weer de verschrikkelijke landweg genomen te hebben, komen we aan bij onze oase van rust; de cascina. Met al die slechte wegen die ik vandaag heb gereden, is een glas a demua het enige wat ik nog heb.
Nu de Italiaanse gasten ons gisteren verlaten hebben, is er een nieuw stel gearriveerd. Twee Amerikanen, Tom en Susie. Het klikt direct en na de nodige gesprekken gaan we laat aan tafel, een volle tafel. Nu ook weer beginnen we met kaas, een groentetaartje, gefrituurde aubergines, ravioli met kaasvulling, stoofvlees en fruit. Het gezellige en rijke maal besluiten we gezamenlijk te begeleiden met het kroonjuweel van de cascina; Etoile du raisin. Een wijn uit 2007 gemaakt met 85% barbera, 10% dolcetto en 5 % ancellotta druiven. Afgesloten wordt er met de passito, espresso en de grappa. Een mooier afsluiting van deze fantastische dag kan ik me niet voorstellen.