31 oktober 2014

Geen kersen maar wel heel veel dorpjes

De zon schijnt en wat heb ik een zin om Garbagna weer eens te bezoeken. Geen kersenseizoen maar het dorpje ligt zo mooi in de heuvels, dat het met dit weer een mooi vakantietripje is. De wegen zijn nog steeds voor een groot deel afgesloten en of moeilijk berijdbaar, maar het uitzicht wat je ervoor terugkrijgt, is magnifiek. Maar dan net voor de afslag naar Garbagna een verbodsbord. We mogen en kunnen niet verder. Wat nu...de kaart er bij. In dit soort situaties kun je niet zonder de Michelin Italië wegenatlas. Na wat bestuderen zie ik dat er nog een weg is. Het is wat omrijden en we moeten de bergen in, maar we hebben de tijd. Hoe hoger we komen, hoe slechter het weer maar ook de weg wordt. Dorpjes zijn overspoelt met modderstromen en men is met man en macht bezig de boel weer gaanbaar te maken. Opeens is daar een dikke mistbank en ook nog een scherpe nauwe bocht. Wat nu? Rustig geconcentreerd doorrijden want teruggaan heeft ook geen zin. De weg gaat gelukkig weer naar beneden en we lijken het ergste nu gehad te hebben. En dan is de beloning daar; Garbagna. Maar ook hier heeft de modderstroom toegeslagen. Gelukkig is het kleine stadshart al aardig schoon en kunnen we wat rondlopen. Helaas door de "ramp" zijn de meeste zaakjes dicht en kunnen we niets van de kersen en of hun geliefde kastanjes terugvinden. Ook de restaurantjes die er zijn, zijn nu gesloten. Uiteraard ook omdat het seizoen over is en wij als enige toerist hier rondbanjeren.

Het is 12 uur en een van de belangrijkste besluiten van de dag moet weer gemaakt worden "waar eten we onze pranzo?". Ik zie dat er op ongeveer een uurtje rijden het plaatsje Capriata d'Orba is. En laat daar nu ristorante Il Moro zijn. Op naar Capriata en dit keer neem ik de makkelijke weg via Tortona. Ook hier weer een verbodsbord maar alle auto's rijden toch door.  Deze twee eigenwijze Nederlanders dus ook...maar gestraft dat worden we. Alles lijkt goed te gaan maar dan ineens een tunnel  die je hier zoveel hebt. Alleen het einde van de tunnel ziet er dit keer iets anders uit. Allemaal dikke modder, bomen op de weg en de verdere weg is niet meer te zien. Achteruit rijdend, " ontvluchten" we de tunnel en keren terug naar Garbagna. Dan toch maar binnendoor maar gelukkig via een ander weg omdat we een andere kant op moeten voor het restaurant. Om 13.45 bereiken we Il Moro en gelukkig zijn we nog van harte welkom. Wat Claudio en Simona Rebora ons hier voorzetten is fantastisch. En dan met name de gastvrijheid, subliem.  We beginnen met een antipasto misto, alles is even goddelijk. We krijgen tortino porri e pancetta (taartje van prei en pancetta), sformato di zucca con fonduta (pompoensouffle met kaassaus), rotolo di cipolla tropea con fonduta (soort gevulde crêpe met ui en ook met de kaassaus), carpaccio di fassone (carpaccio van een rund uit Piemonte) en roccaverano fresco con pomodori datterini (roccaverano kaas met tomaatjes). De kaart laat zoveel lekkers zien dat we besluiten ook nog een primo te nemen. We nemen wederom de corzetti novesi con salsiccia e funghi (corzetti pasta met een saus van worst en paddestoelen). Dit keer alleen gemaakt van harde tarwe en water en met een wat robuustere smaak. Daarom zeker niet minder lekker. En we verheugen ons nu al op de secondo.



We kiezen petto d'anatra al dolcetto con sarzetto en stoccafisso con patate e olive taggiasche.  De eend op de veldsla is precies goed gebakken en is heerlijk sappig van binnen.  Het zoetje rond om de eend geeft een mooi contrast met het vetlaagje van het dier. De stoccafisso is haast rauw wat met de  aardappelen en olijven een bijzonder textuur in je mond geeft. Alles is zo ontzettend vers en goed op smaak en zelfs de salade als contorni is van topklasse. Een glaasje dolcetto erbij voor moeders en dan alleen nog een koffie na. We nemen afscheid van Claudio en van de inmiddels lege zaak.

 

Na even de benen gestrekt te hebben in dit liefelijke dorpje, zit ik weer vol slakken energie en stel voor om naar Ovada te rijden. We vinden een parkeerplaatsje nog net voordat de middagdrukte weer gaat beginnen. Ovada is een grotere stad maar heeft een oude kern met een centraal plein en vele zijstraatjes Na wat rondgedwaald te hebben, zie ik daar "mijn" vijzel. Al heel wat jaartjes ben ik op zoek naar een marmeren vijzel die ook iets groter van formaat is, maar nooit gevonden. En daar stond hij, in een marmerwinkel naar een grafzerk. Naar binnen dus, maar helaas de winkel is gesloten. Aanbellen dan maar, ook niets. Na wat rondgevraagd te hebben, horen we dat ze een marmerfabriek hebben net buiten de stad. Mijn moeder stelt voor daar heen te rijden en dus daar gaan we op naar de marmerfabriek. We komen op een industrie terrein en inderdaad daar staat een grote fabriek. Overal marmer en een drukte met mensen die werkbladen, tegels en weet ik nog wat meer aan het uitzoeken zijn. Er komt een dame naar ons toe en met handen en voeten leg ik uit dat ik op zoek ben naar de vijzel. Maar helaas, geen vijzel op de fabriek. Morgenvroeg 10 uur is ze even in de winkel en dan zou ik hem zeker kunnen kopen. We nemen afscheid en ik ga er nog even over nadenken. Een beetje teleurgesteld, vooral ik,  stappen we in de auto en rijden terug naar de Cascina waar ons, na nog een mooie wandeling rond de boerderij,weer een heerlijk diner en wijn staat op te wachten. Dit maal salumi, niet van henzelf maar van een boer 2 kilometer verder op en een frittata. Daarna een heerlijke simpele penne met tomatensaus. Vervolgens krijgen we dunne plakjes rundvlees van hun eigen Valdostana, een koeien ras. Ook krijgen we er pompoen uit de oven bij waar ik nog wat extra van vraag. Zo intense smaak heb ik nog nooit bij een pompoen in Nederland ervaren. Toe zijn er ingemaakte abrikozen en perziken. Geeft je toch nog een beetje het zomergevoel. Na de espresso, passito en grappa vallen we in een diepe slaap.


 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten