Na het zien van al het lekkers stappen we weer de auto in. Wat ook weer een plezier is, want rijden tussen de wijnvelden is een feestje op zich. Niet ver van Nizza Monferrato ligt Rocchetta Palafea. Om daar te komen mag mijn Panda weer laten zien wat voor een kanjer hij is. We gaan namelijk knap de hoogte in. Het is het startpunt van de route die je door het Robiola kaasgebied leidt en welke eindigt bij Roccaverano. Een schitterende route maar niet een die we vandaag gaan rijden, ik heb mijn portie nauwe bergweggetjes wel even gehad. Chiesa della ss. Annunziata is ons doel. Hier heb je een schitterend uitzicht over Langa Astigina - Val Bormida, schitterende wandelpaden en rust...complete stilte.
De stilte wordt verstoord door het geknor van onze magen. Nu wil het geluk dat hier niet ver vandaan het plaatsje Calamandrano ligt. Echt een geluk is het ook weer niet, want uiteraard had ik dit vanochtend al gezien. Op naar Bianca Lancia dal Baron, een in deze omstreken geliefd restaurant. Tomtom laat ons al snel weten dat we er zijn. Maar dat moet een vergissing zijn? Zo aan de kant van de weg, wat industrie en een huis? Er staan wel veel auto's aan de kant van de weg en er is nog maar een plekje. Snel de auto neerzetten en maar eens een kijkje nemen. En inderdaad, tomtom heeft het goed. Hier is het restaurant van de familie Gallese.
We worden als prinsessen behandeld en hebben de interesse van de meeste gasten. Waar komen we vandaan, hoe komen we hier en hoe vinden we het eten? Hier zijn nog de echte charmeurs te vinden en we genieten er dan ook nog eens heerlijk van. Waar we zeker ook van genieten, zijn de secondi. Inmiddels komt Beppe namelijk aan tafel en serveert coniglio alla erbe en de goulash all'Italiana. Het is goed van kwaliteit, simpel en eenvoudig.
Het is zo gezellig hier dat we gewoon nog niet weg willen. En hoewel we vol zitten, gaan we toch nog voor een semifreddo en een frutta macedonia. De semifreddo is, ondanks de rijke chocolade saus, erg luchtig en licht. Het verse fruit is vers maar om nu nog aardbeiden te eten? Doet een beetje te veel aan de zomer denken.
Na de koffie, een dikke kus van Beppe en een uitgeleide van oudere Italiaanse mannen, verlaten we Bianca Lancia. We komen hier absoluut ooit eens terug. En dit keer niet om het eten maar om de fantastische sfeer.
Het is inmiddels al knap laat en echt veel energie hebben we niet meer. Maar om terug te gaan naar de hotelkamer, dat zien we ook niet zitten. Dus we kiezen Asti uit als bestemming voor onze volgende stop. De stad is een bekende en dus een goede reden om wat etalages te gaan bekijken. Als snel staan we oog in oog met de torta del Palio. Gaan we nu toch bij Giordanino naar binnen voor een stuk chocolade en amaretto taart? Nee, we zitten echt vol en bereiden ons liever voor op onze cena bij taverna di Fra Fiusch.
We drinken nog wat en rijden daarna richting Revigliasco Torinese, Moncalieri. Net onder de rook van Turijn. Alleen de route naar de taverna ziet er niet erg bekend uit. En dat terwijl we al eerder hier gegeten hebben. Dat het een vervelende weg de hoogte in is, dat weet ik, maar zo smal? Gelukkig na wat angstige momenten, bereiken we de bekende parkeerplaats. We zien nu dat mijn lieve tomtom vanavond besloten heeft eens een lekker snel weggetje binnendoor uit te zoeken. Hoogstwaarschijnlijk vanwege de drukte op de weg. In iedergeval terug pakken we de meer gangbare weg.
Als we de auto uitgaan, naderen er steeds meer auto's allen op zoek naar een plekje. Fra di Fiusch gaat namelijk precies om 20.00 uur open en rond dit tijdstip wordt het kleine dorpje opeens een stuk drukker. Zonder een reservering gaat het je dan ook niet lukken om hier een plaatsje te bemachtigen. Tegelijk met drie Italianen gaan we de zaak naar binnen en krijgen een plekje naast elkaar. Na hen een fijne avond te wensen, gaan we ons richten op de menukaart.
Ugo Fontanone, de chef, gaat door met het vertonen van zijn kunsten. En spoedig arriveren daar de antipasti; vitello tonnato della tradizione en cardo con fonduta e tartufi. De vitello die heeft geen woorden nodig, de blik zegt al genoeg. Het kardoen gerecht is vingerlikkend lekker. Zachte haast zoete kardoen, romige kaassaus en dan nog de aardse truffel, zo ongelooflijk lekker. Maar wat zijn de porties toch groot.
Liviu, onze ober, komt aanzetten met onze primi. Alleen al de geuren van de risotto met pompoen, toma en amaretto koekjes en de tajarin (geel van de eierdooiers) met verse porcini zijn verrukkelijk. De smaak is zo mogelijk nog beter. Ondanks dat de porties ook hier weer enorm zijn, gaat het bord van mijn pasta gerecht helemaal schoon terug naar de keuken. Het is simpelweg te lekker om ook maar een kruimel te laten liggen. Van Liviu krijg ik een schouderklopje, brava!
Maar uiteraard zijn we nog niet klaar en de secondi arriveren. Filetto di Cervo con cioccolato e frutti rossi en capretto al forno. De filet van het hert is perfect rosé gebakken en het zoete van de chocolade is een combinatie uit duizenden. Het is zo lekker dat mijn moeder de laatste stukjes vlees, welke ze niet meer op kan, eigenlijk in haar handtas zou wil meenemen. Ook de geit uit de oven is simpelweg perfect. Fantastisch vlees, perfect op smaak, niets meer en zeker niets minder. En ook nu weer laat ik mijn bord glashelder achter. Wat nu zelfs een buiging van de ober oplevert. En dat terwijl ik gewoon genoten heb.
Ook al klinken de dolci heel verleidelijk, we kiezen alleen voor een espresso. Er kan echt niets verder meer bij. Na de complimenten overgebracht te hebben aan Pamela verlaten we dit unieke restaurant op deze schitterende plek. Waggelend en ontzettend gelukkig lopen we naar de auto en rijden heel rustig terug naar het hotel. Wat een mooie afsluiting van een mooie vakantie periode. De Salone del Gusto kan nu echt gaan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten