De attractie van Cortona

Na een goede nachtrust en ontbijt besloten we om het mooie stadje Cortona te bezoeken. Wij waren echter niet de enige die dit idee hadden en zo konden we nog net op tijd een mooie parkeerplaats vinden. Italianen blijven het heerlijk vinden om met het hele gezin of familie op zondag te gaan flaneren in deze plaatsjes.
Het stadje is dan ook een genot om in rond te slenteren en verveelt me nooit. Toch is er een gedeelte van dit stadje wat echt favoriet is en dat is Osteria del Teatro. Dat vinden meer mensen en daarom was ik heel blij dat ik de ochtend gebeld had om een tafeltje te reserveren.

Deze osteria is een omweg waard en hun gerechten zijn niet bepaald simpel te noemen. De opgediende borden zijn ware kunstwerken en de smaak is daarbij ook nog eens van een fantastische kwaliteit. Als ik michelinsterren mocht uitdelen dan had deze er drie! Als je de kaart ziet, bestel je het liefst alles, maar we houden ons in. We kiezen voor een antipasto en een secondo. Zo hadden we een antipasto del Teatro. Dat is werkelijk een maaltijd op zich en bestond dit keer uit een groententaartje, stukje rollade en gefrituurde artisjokken. Ook kozen we voor venkel gevuld met pecorino begeleid door mooie plakjes kalfsvlees. En de carpaccio van verse rauwe porcini en pecorino.

 

Lang nagenieten van deze smaaksensaties konden we niet want de secondi werd al weer geserveerd. Zo at mijn vader een stuk rundvlees gestoofd in rode wijn met pruimen. Wat klinkt als een winters gerecht, is daar en tegen fris en zoet van smaak, licht zelfs te noemen. Hoe de kok dit voor elkaar krijgt is mij een raadsel. Mijn vader genoot zichtbaar.

Mijn moeder had een gerecht waar ik me geen voorstelling bij kon maken en mij leek dan ook de presentatie mooier dan de smaak. Maar niets van dit alles, het was een feest als ik naar haar gezicht keek. De lente op je bord.

Maar ook ik werd verwend en wel met zoutevis geserveerd met zoet zure uitjes in een soepje van doperwten. Het zoute van de vis werd gecompenseerd door het zoet zure van de uitjes en daarbij gaven de zeer zoete doperwten een frisheid aan dit gerecht wat ik niet beschrijven kan. Niks geen kruiden, buiten peper en zout, alleen maar de echte smaken van de producten. Elk ingredient was afzonderlijk te proeven maar samen zorgden ze voor een combinatie die uitzonderlijk is. Dit is een gerecht wat alleen een echte grote chef kan maken. En dat is Emiliano Rossi, de eigenaar en chef van Osteria del Teatro, zeker.

Voor een zelfgemaakt ijsje van seizoensfruit was nog plek bij de twee ijsliefhebbers en ik genoot van heerlijke verse ananas.
Aan tafel maar meteen besloten dat we maandagavond hier weer willen eten, de pasta's op de kaart zagen er tenslotte veel te lekker uit. Op maandagavond waren alle restaurants in onze omgeving dicht en dan moet er toch een alternatief gezocht worden. En een klein uurtje te rijden is echt geen straf om nogmaals van deze keuken te mogen genieten. Mijn vader was daarvoor graag de "bob". Na de reservering en de espresso was de middag inmiddels alweer ver gevorderd. Om toch nog wat van de andere attracties te zien, zijn de dames in het gezelschap nog een rondje gaan lopen. Tenslotte wilden we ook weer ruimte creeeren voor het diner bij Canto del Maggio. Vakantie kan soms best heel zwaar zijn!

Na een mooie terugrit konden we na ons opgefrist te hebben al weer aanschuiven voor het diner. De lieve ober raadde ons als eerste zijn favoriet wijn aan. En daar konden wij hem na de eerste slok geen ongelijk in geven. Het is een Chianti van wijnhuis Morandi. Deze heer uit Loro Ciuffenna, wat om de hoek ligt, maakt een wijn genaamd Burbero. Fris met genoeg taninnes om zich aan te passen aan welk gerecht dan ook. Een kenmerk waarover elke goede Chianti zou moeten beschikken, tenslotte is dat de kracht van de wijn. Nu ben ik geen wijnkenner maar ik kan zeggen dat deze wijn uit 2011 echt een heerlijke tafelwijn is.
De keuze van de gerechten ging nu iets sneller want tenslotte hadden we de kaart de avond ervoor al uitgeplozen. Vaderlief koos als antipasto voor de drie bruscetta's. Een belegd met mozzarella en tomaatjes, eenmet funghi en een met de heerlijk zolfini boontjes. Deze boontjes begeleiden onze gerechten nog vaker deze week en ik zal er later nog wel wat uitleg over geven. Mijn moeder en ik kregen ook de boontjes maar dan als bijlage bij een salade van kip in balsamico. Daarbij drie crostini's. Een met de bekende Toscaanse kippenlever pate, een met groene olijfjes en een met een stukje ham. Deze laatste crostini was eerst besmeert met boter en aan deze boter was meloen toegevoegd. Het antwoord hoe ze dit precies gedaan hadden kreeg ik niet, maar ik zal er in mijn eigen keuken proberen achter te komen. De combinatie was heerlijk fris bij de vettige salumi.


Als primi kozen mijn moeder en ik voor simpel maar niet minder aantrekkelijk. Heerlijke spaghetti met de eerste verse tomaatjes uit eigen tuin. Wat kan ik daar meer aan toevoegen dan mmm. Mijn vader had strozzapeti met verse porcini en de truffel scorzone. Deze zwarte zomer truffel is te vinden rond het gebergte van Casentino en wel tussen de 400 en 1000 meter hoogte. Meestal is hij klein en wrattig van vorm, de kleur doet je aan hazelnoten denken. Het seizoen is van Juni tot November en dus genoot mijn vader van de allereerste scorzone truffel. De smaak is minder intens dan de hooggewaardeerde witte truffel en heeft een geur die ook minder overheersend is. Dat wil niet zeggen dat wij niet heerlijk mee konden genieten van de heerlijke geur want geur dat heeft ook deze truffel zeker.

Na even een kleine adempauze kwamen de hoofdgerechten eraan. Mijn ouders hadden gevulde parelhoen met porcini en wederom de scorzone truffel. Het was voor mij een openbaring dat ook in deze tijd er zoveel verse porcini te vinden zijn. De smaak ik zachter dan die van de herfst variant en smaakt werkelijk ook grassiger wat je daadwerkelijk aan de lente doet denken. Ik koos voor deze avond voor de tartaar van het mooie Chianina rund.

Een stukje vers fruit als dolci is voor mij de ultieme verwennerij en zeker met deze heerlijke Italiaanse aarbeien. Mijn ouders houden van het echte werk en hadden een zabaglione van passito met een bolletje ijs en een rozenmeringue.

Ook hier weer gold, wat een versheid en wat een traktaties. De avond en deze heerlijke dag werd afgesloten met de espresso en de digestiefjes.