Waar willen we nu nog echt naar toe? We besluiten dat we naar Pienza en Montepulciano willen.
Na een mooie rit door het Val d'Orcia dal komen we aan bij het liefelijke stadje Pienza. Ongetwijfeld bekend om een heleboel historische gebeurtenissen maar bij mij bekend om vooral een ding...de pecorino!De originele pecorino Pienza wordt gemaakt van gepasteuriseerde ooienmelk (schaap). Tijdens het rijpen (40-60 dagen) worden de kazen meerdere malen ingesmeerd met olijfolie en tomatenpasta. Overal waar je loopt ruik je de kaas. In de "hoofdstraat"bevinden zich dan ook vele kaaswinkeltjes waar je heerlijke kazen kunt kopen. Inmiddels zijn er namelijk vele verschillende rijpingen en variëteiten van de pecorino gekomen. Zo heb je pecorino fresco, gran riserva, semistagionato, maar ook al pepe nero, al tartufo en ga zo maar door.
Door al die lekkere geuren hebben we al weer trek gekregen. Omdat we ook nog naar Montepulciano willen, besluiten we daar te gaan eten. Er was daar namelijk een nieuw restaurantje en die moest goed zijn. Adres ingevuld en zo gingen we op pad. Maar na 10 minuutjes rijden, gaan we gewoon het mooie Montepulciano voorbij. Het restaurant blijkt helemaal niet in het oude centrum te liggen. Niet wetende dat deze stad zo groot is, belanden we na ruim een half uur rijden in Valiano, een buurtgemeente. De tomtom moet het fout hebben, want wie verwacht nu in dit gehucht een restaurant. Maar opeens zie ik een uithangbord tussen wat huizen met de naam Guastini.
Een trap brengt ons na het restaurant waar voor ook nog een mooi buitenterras is gevestigd met een schitterend uitzicht over de vlaktes en het meer van Montepulciano. We worden welkom geheten door de kokkin. Later bleek dat haar man normaal de gastheer is, maar die had even andere bezigheden deze middag. Buiten de kokkin stond er nog een andere dame in de keuken en beiden verwenden ze ons met heerlijkheden.
Wij begonnen met een Antipast misto. Op de borden lagen verschillende salumi (vleeswaren)van het Cinta Senese varken, crostini met kippelevertjes en met tomaatjes en de pecorino di Pienza. Daarbij werd zelfgemaakt brood geserveerd waaronder een heerlijke variant met noten.
Na zo een stevig en groots begin gingen we over naar de secondi. Al stonden er wel heerlijke primi op de kaart en dus reden genoeg om terug te gaan.
Mijn vader koos voor tagliata di Chianina, het meest eenvoudige maar daarom niet minder smaakvolle gerecht.
Mijn moeder koos voor iets heel speciaals, namelijk anguilla fritta, gefrituurde paling. Deze paling komt uit Lago di Trasimeno en is een traditionele vis en zeker een specialiteit. Ondanks de frituur was de vis verre van vet. Echt makkelijk eten doet het met al de graatjes niet maar dat heb je voor deze smaak zeker over.
Ik dacht even spijt te hebben toen ik de paling in eerste instantie zag, maar dat verdween direct toen mijn gerecht op tafel kwam. Ik had gekozen voor zoutevis (baccala) met uien en kappertjes. De uitjes waren zoet zuur en boterzacht. Ze hadden de uitjes namelijk gekookt tezamen met laurier, zwarte peperkorrels en azijn. Af en toe beet je in een zout kappertje wat voor de contrast zorgde. Samen met de krokant gebakken baccala was dit een hemels gerecht. Over mijn gerecht zat ook nog een heerlijke olijfolie van Tiezzi Letizia, wat kan olie toch een verschil maken.
Als toetje kozen we allen voor hetzelfde. Emanuela liet ons namelijk weten dat ze verse ricotta had. Ze serveerde dit met eigen honing en pistacchio di Bronte (de enige echte Siciliaanse pistache noot). Romige, zoetig, fluweelachtig, ik kan alles opnoemen, maar vooral voortreffelijk.
Het kleine sprookachtige dorpje op de heuvels van Val d'Orcia is vooral bij ons bekend om de vino nobile wijn en die kun je dan ook ruimschoots proeven en kopen. De uitzichten vanaf de stadsmuren op de wijnvelden zijn dan ook adembenedend. Maar in Monetpulciano zit nog iets waar ik vooral erg
graag heen wil, namelijk een winkel genaamd Cugusi.
Al meerdere malen heb ik de heerlijke pecorina di Pienza van producent Cugusi mogen proeven en ook bij de pranzo was deze kaas weer aanwezig. En laat kaas nu wel mogelijk zijn om mee te nemen in het vliegtuig, zeker nu we de volgende dag zouden vertrekken. Met een mooi stukje kaas, geseald en al, verlaten we het dorpje op weg naar Canto del Maggio voor ons laatste avondmaal.
Het meeste van de kaart was bekend maar daarom niet minder erg om nog een keer te eten. Als antipasti kozen we voor de kaasschotel en zo zaten we gedrieen van de mooie kazen vanuit de regio te genieten.
Mijn vader at als primi de pici met porcini en truffel, moeders koos de papardelle met ganzensaus en ik de strangozzi met asperges en spek.
Ook nu smaakte alles weer voortreffelijk en ook bij Simona is de olie subliem. De olijfolie waarmee zij hun creaties in hogere sferen brengen is van Le Fontacce uit Castelfranco di Sopra.
Chocoladetaart en het fruit werden als dolci gekozen. Voordat de echte laatste snik zou gaan vallen, spoelden we deze snel weg met de espressi, amaro en grappa.
Bij het afscheid, we zouden Simona en haar vader namelijk niet meer zien, kregen we nog een fles wijn mee genaamd Baccano. Dit is een sangiovese wijn van de bekende uit Siena afkomstige popartieste Gianna Nannini. Thuis maar eens proeven of die net zo krachtig, heftig en rauw is als haar zingen.
De reis was nu echt aan het einde gekomen. Na nog een nachtje slapen en een Italiaans ontbijt zouden we richting het vliegtuig gaan die ons weer naar huis zou brengen.
Ik kan iedereen aanraden om een of meerdere van de restaurants te bezoeken. De een wat luxer als de andere maar allen serveren ze voedsel met eerbied voor de omgeving, dier en producent.
Uiteraard gun ik iedereen deze mogelijkheid tot reizen en culinair genieten, maar nog meer gun ik iedereen de ouders die ik heb. Dankzij hun ben ik een hele mooie ervaring rijker en dan daarbij wetende dat ik nog op "grote"vakantie mag!
Pap en Mam, enorm bedankt en bij 41 jaar huwelijk weer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten