Na de auto geparkeerd te hebben bij het station word je met een busje naar het oude centrum gebracht. Na wat rondgedwaald te hebben, gaan we op zoek naar ons restaurant. Ik ken deze stad redelijk goed maar toch blijft het altijd een gok welk straatje ik ook al weer in moet. Gelukkig snel gevonden en een tafeltje had Grotta di Santa Catherina da Bagoga ook nog voor ons. Bagoga is een knusse grot en het eten is traditioneel. Dus geen mooie opgemaakte borden maar wel heerlijk eten. De kok, een gezellige dikkerd, herkende me zelfs na een dik jaar nog. En dat terwijl er vele eters komen waaronder zeker ook veel toeristen.
Helaas zijn de foto's te donker en kan ik alleen maar vertellen wat voor lekkers we hadden.
Mijn ouders begonnen de pranzo met een primi, ik koos ervoor om meerdere contorni te nemen bij de secondo. Als primi hadden zij spaghetti con pomodori en ribollita. De ribollita is ooit ontstaan door de overgebleven bonen te gebruiken welke op de vleesloze vrijdag gegeten waren. Deze bonen verwarmden de huisvrouwen opnieuw samen met verschillende groenten. Ze serveerden dit in borden waar ze oud brood hadden ingelegd. Met de peperige Toscaanse olijfolie erover was dit een stevige maaltijdsoep. Er is ook nu nog steeds een strijd gaande tussen de inwoners van Florence en Siena wie de originele ribollita maakt en vooral met welke groenten. De cavolo nero (toont gelijkenis met boerenkool) zit er in iedergeval bij beiden in en zo ook in de soep van Grotta di Santa Catherina.
Als secondi kozen mijn ouders beiden de peposa Fornacina, gemaakt van het Chianina rund. De Chianina is een van de oudst gefokte rassen in Italië. Het is een sterk groot ras, zelfs de grootste koe in de wereld. Zijn vacht is wit en zijn elegante hoofd is smal. Want een kop heeft deze mooie werkkoe niet. Van origini werd deze koe namelijk in Valdichiana gefokt voor zijn kracht. Met de komst van de landbouwmachines na de Tweede Wereldoorlog leek het ras uit te sterven. Maar het ras is gelukkig in eren hersteld en graast nu rustig op de heuvels als semi wilde koe en levert heerlijk vlees voor meerdere Toscaanse gerechten. Waaronder de peposa Fornacina. Hiervoor wordt het bonige been van het rund zeer zacht en lang gestoofd tot het vlees uit elkaar valt.
Ik koos voor pollo alla cacciatora. Dit is een stoofgerecht wat in heel Italië gemaakt wordt met kip, konijn en zelfs soms met lam. Meestal wordt het vlees gestoofd met tomaten, uien en spek. Mijn pollo was gestoofd in witte wijn, de bovenstaande ingrediënten en peterselie. De kip was een Valdarno kip ook wel bekend als Valdarnese/Valdarno Bianca. De witte kip heeft een fel rode hanenkam, kleine borst, stevige poten en zijn klauwen zijn geel van kleur. Ze produceren ivoren witte eieren welke een zeer gele dooier hebben. De Valdarno kip groeit maar langzaam, de haan bereikt een gewicht van circa 2,4 kilo en de hen ongeveer 1,7 kilo. De kip haat het om opgesloten te zitten en leeft van maïs en al het andere wat ze tegenkomen bij het scharrelen in de buitenlucht. Dankzij de Toscaanse traditie dieren te houden voor eigen consumptie, heeft deze kip het overleeft en gelukkig vind je ze nu ook op de locale markten. Het vlees is stevig en sappig en zorgde dat mijn simpele stoofgerecht een overheerlijke smaak had. De verschillende contorni smaakten overigens ook heerlijk; onder andere had ik spinazie, snijbiet en witte bonen.
Deze avond begonnen we wederom met de enige, zeer uitgebreide, antipasti die ze hadden. Ook al hadden we deze twee dagen daarvoor ook, toch zaten er kleine wijzigingen in.
Mijn moeder kon nu haar primi eens overslaan want ze had Phyllis aan haar zijde. En dus aten alleen mijn vader en ik een primi. Mijn vader at pappardelle met een witte ragu van varkensvlees en ik koos voor een pasta met een simpele groentensaus en veel kaas.
Ook voor de secondi kozen de twee dames hetzelfde. Het werd gekookte ham geserveerd in dunne plakjes met een saus van ingekookte balsamico. Wat rook dit heerlijk en het smaakte ook fantastisch. Mijn vader koos voor een arrosto, geroosterd varkensvlees. En ik, ja ik, ik had mijn trippa. Dit gerecht hadden ze twee dagen geleden niet vermeld want welke Nederlandse vrouw wil nu trippa. Echter ik hoorde ze het opnoemen bij een andere tafel en dus bij navraag zeiden ze dat ik het de volgende keer zeker zou krijgen. En dat was dus deze avond. Wat is dit orgaanvlees toch lekker en boterzacht. L'Acquolina gebruikt alleen de maag en stooft dit in een verse tomatensaus. Ik zou dit gerecht elke dag kunnen eten, heerlijk. Contorni waren er uiteraard ook met als hoogtepunt de gefrituurde courgettebloemen.
Inmiddels werd het restaurant al aardig stil en wij wilden nog een dolci. Aangezien Phyllis een bekende is in de omgeving hadden we alle tijd en werd het personeel ook alleen maar nog vrolijker. Ik weet dat ik uiteraard fruit had maar nu zie je wat foto's belangrijk zijn, want wat mijn tafelgenoten hadden is me ontschoten. Of zou het door de heerlijke wijn en grappa komen?
Met Phyllis meteen de afspraak gemaakt dat in in januari of februari een weekje naar haar toe ga. En dan zit een bezoekje aan deze fijne osteria er ook zeker bij aan vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten