21 Mei Ribera

Vandaag, donderdag 21 mei is het dan eindelijk zover. Ik ga de mannen van Contadini per passione ontmoeten. Al enige tijd heb ik contact met hen via het internet. Op de Salone del Gusto waren we elkaar misgelopen maar dit is nog een veel betere plek om elkaar te ontmoeten. We hadden om 11.00 uur afgesproken dus dat hield in op tijd weg uit Trapani. In Ribera wonen en werken ze en dus daar hebben we ook afgesproken. De tomtom bracht ons in Ribera maar het adres van Marco en Paolo konden we niet vinden. Bellen dus, maar helaas geen bereik. Dan maar op zoek naar ze en dus op straat vragen of iemand de broers kent. Al direct werd ik doorverwezen naar de apotheek Ganduscio. Helaas ook daar niemand die ze kent. Maar na wat getelefoneer over en weer stond Paolo binnen 10 minuten op de stoep. Hij bleek dichtbij de apotheek te wonen. Buiten in de auto zat ook Marco en zo werden we allen in de kleine Ford gestopt op weg naar eerst een koffie. En dit moest en zou gebeuren bij bar Barbera in Ribera. Want daar hadden ze en de lekkerste koffie en de lekkerste taartjes met fragolini di Ribera. In de komende tijd zal ik daar nog wel eens meer over vertellen. Ik werd direct voorgesteld aan iedereen en ik voelde me opeens heel belangrijk. Na wat gepraat over hen, Ribera, Contadini per passione, Slow Food en eten, gingen we op weg. Het was zo gek gevoel, maar het leek of ik de twee al jaren kenden, heerlijk is dat. Ook mijn ouders genoten zichtbaar en renden overal achteraan. We reden door de verschillende valleien en namen een kijkje bij hun zojuist aangeschafte olijfgaard. Buiten de olijfbomen hadden ze ook een mooie mango boom, een bijzonder peer soort genaamd Sorbo, granaatappel en nog veel meer.
Na nog een mooie rit en veel uitleg over de omgeving namen ze ons mee naar Caltabellotta, een klein  bergdorp zo 1000 meter boven de zeespiegel. Hier werden we verwend met een pranzo bij M.A.T.E.S. De familie Augello zijn uiteraard ook weer bekenden van de mannen en daarom geen kaart maar een constante aanvoer van het heerlijkste contadini voedsel. Een antipasti met onder andere caciocavallo, salsiccia secca, caponata, wilde groente, frittata en een ricotta ovina, schapenricotta, die met geen pen te beschrijven is. Gevolgd door een verse busiate met een saus met aubergine en guanciale, een risotto met courgette, saffraan en andere lentegroente en tenslotte nog eens een vleesschotel. Daarop salsiccia sulla griglia, castrato, agnello en nog veel meer. En dan verlangen ze dat je ook nog ruimte vindt voor een cannolo wederom met de heerlijke ricotta. De huiswijn dronken we en uiteraard is dat een nero d'Avola en tenslotte komt naast de caffe ook nog eens een amaro op tafel. Vol, moe, voldaan en super gelukkig rol ik naar beneden waar de auto staat geparkeerd. Dit is een dag die ik nooit meer ga vergeten.

Maar Marco en Paolo zijn nog niet klaar met ons. We moeten uiteraard de sinaasappels nog gaan bezichtigen. Ribera staat bekend om zijn sinaasappels en deze mannen produceren de lekkerste van al de producenten in Ribera. Of ben ik bevooroordeeld? De Washington Navel is het paradepaardje van Ribera. Ook daarover ga ik in de nabije toekomst nog wel wat vertellen. Want over deze twee vrienden raak ik nooit uitgepraat. Ook al is de tijd voorbij van de sinaasappels, zo tussen de bomen lopend vinden we er nog een paar. In de ogen van Marco en Paolo uitgedroogd maar in mijn ogen en vooral mond een nog steeds heerlijke sappige sinaasappel. Ook proeven we de nespole, de mispel, die we overal zien staan. Wat deze, in mijn ogen, helden hier hebben neergezet, is iets hemels. Het hof van Eden moet er vast zo hebben uitgezien. Het afscheid nemen valt me dan ook zwaar. Ik ga deze twee mannen, de plek en het fantastische werk van hen missen. 

Een ding weet ik zeker; dit afscheid is niet voor eeuwig. Ik ga ze vast spoedig wederzien en dat ik ga genieten van hun sinaasappels eind dit jaar, dat staat vast. Marco en Paolo bedankt voor deze onvergetelijke dag en voor al het lekkers jullie ons nog bij het afscheid meegaven.

De rit van Ribera naar Trapani terug was een mooie binnendoor rit via Castelvetrano. Hier komt het bekende brood pane nero di Castelvetrano vandaan. Het dorp en brood is bekend en daarom wilde ik alleen even langs Molini del Ponte om daar wat graan te kopen. Maar helaas, de molen was gesloten. Toch kon dit deze dag voor mij niet verpesten en zou ik mijn graan wel ergens anders zien te vinden.

Thuisgekomen bij Vultaggio zijn mijn moeders en ik nog even een rondje gaan lopen. Tenslotte moest er wat energie opgewekt worden voor het avondmaal. En je wilt het niet geloven, dit maal verdween weer smakelijk in onze monden. En de wijn? Deze keer was het een Bianco Maggiore van het wijnhuis Rallo, een grillo.