6 mei 2015

Een nieuw smakelijk project

De winter is zowat voorbij. Al wil de zon nog niet echt door gaan breken en kijk ik ook nu naar een donkere en dreigende lucht. Toch gaat het gelukkig de goede kant op en gaan de temperaturen langzaam omhoog.

Het waren de laatste weken, eerder de laatste maanden, niet altijd even gemakkelijk. Het leek of mijn gezondheid zich in een achtbaan bevond. Goede momenten die waren er zeker, maar helaas waren er meer slechte. Toch wil ik daar niet te lang bij stil staan en ga ik erg positief de lente in. Tenslotte is het leven veel te kort om stil te staan bij alles wat je niet kunt of hebt gemist. Die levensinstelling heb ik me de laatste jaren wel eigen gemaakt. Met de vele therapieën die ik gevolgd heb, kwam er steeds naar voren dat je een doel moet hebben. Iets waar je voldoening van hebt en die je puur voor jezelf doet. Dat is gelukkig niet zo moeilijk en elke dag kook ik lekker voor mezelf. En een glaasje wijn schenk ik ook graag voor mezelf in.
Toch blijkt dit niet helemaal wat de doktoren en therapeuten bedoelen. En ook ik zelf merk dat ik graag iets meer wil. Toch laat ik dat "iets" vaak te groot worden en dat resulteert maar al te vaak dat het "niets" wordt. Daarom wil ik iets kleins doen, iets wat ook haalbaar kan zijn. Goed ben ik er zeker niet in, maar ik beleef er wel veel plezier aan. En je raadt het al, dat is schrijven. Maar de lange stukken die ik voorheen schreef waren toch te vermoeiend voor me. En met deze gedachte in mijn achterhoofd zag ik het opeens in mijn eigen boekenkast staan, het keukendagboek van Nigel Slater. Waarom ga ik niet zoiets doen? En ik heb echt niet de illusie zoiets moois neer te zetten als hij dat gedaan heeft. Het lijkt me echter wel leuk om elke dag een kort verhaaltje te schrijven over wat ik voor pranzo en voor cena maak. Want die Italiaanse liefde die blijft elke dag aanwezig, zeker in mijn eten. Soms een verhaal met recept, soms met een toelichting en soms gewoon alleen een foto met bijschrift.
En echt mijn eten is geen kunstwerk, het is zelfs soms niet meer dan een eitje. Maar ik geniet et altijd van. Het is simpel maar wel met de beste ingrediënten welke voorhanden zijn. En ook al ben ik alleen, ik kook met plezier voor mezelf iets lekkers. Uiteraard is eten met elkaar gezelliger maar zoals de schrijver Laurie Colwin ooit schreef" No one who cooks, cooks alone. Even at her most solitary, a cook in the kitchen is surrounded by generations of cooks past, the advice and menus of cooks present, the wisdom of cookboek writers."
Verwacht dus zeker niet een mooi vormgegeven blog met recepten en foto's die bewerkt zijn. Het is het eetdagboek van mij, niets meer, niets minder. Uiteraard kan ik dit ook in een schrift doen, maar laat ik ook eens met mijn tijd meegaan.  En dat is dus ook het mooie van internet. Niemand hoeft het te lezen maar iemand kan het wel lezen.
Of dit "keukendagboek" overigens lang stand gaat houden dat weet ik nog niet. Want er is ook nog een ander ideetje wat ik heb. Laat ik gewoon maar eerst eens beginnen.

Ik ga ervan uit dat ik er plezier van ga beleven en natuurlijk zou ik het leuk vinden als jij dat ook doet. Wie weet ga je ook met me meedoen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten