2 oktober

De miezer is vandaag overgegaan in regen. Jammer natuurlijk maar we zijn tenslotte wel wat gewend in ons eigen landje. Dus na het ontbijt worden de regenpakken en bergschoenen in de auto gelegd en gaan we op pad.

We beginnen deze ochtend bij caseificio Rosola. De kaasmaker die de enige echte Parmigiano maakt van de Vacca Bianca Modenese. Maar dat is zeker niet alles wat ze maken. Al snel krijgen we uitleg over de verschillende parmezaanse kazen, de productiewijze van al de kazen die zij maken en mogen we uiteraard ook proeven. Parmigiano Reggiano di Bianco Modenese van 24 en 30 maanden, Parmigiano Reggiano tradizionale di montagna van 22 en 30 maanden, ricotta fresca, Tosone, mascarpone en Furmai di Bianca. Helaas kunnen we niet alles meenemen maar de Parmigiano Reggiano di Bianco Modenese van zowel 24 als 30 maanden en de heerlijke Furmai di Bianca gaan wel mee.

Na de kaas hebben we wel zin in vlees en rijden we naar Montetortore om een bezoek te brengen aan Ca'Lumaco. Het bedrijf van de familie Ferri. Zij fokken niet alleen het varken Mora Romagnola maar maken er ook nog eens de heerlijkste producten van. Om er te komen moeten we weer een slechte en erg stijle weg omhoog. Dit keer besluit ik om mijn auto beneden te laten staan en kleden we ons aan voor de " survival" tocht. Na een fikse wandeling komen we oog in oog te staan met de varkens. Deze dieren hebben hier een paradijs op aarde en leven vrij in het bos, voeden zich met eikels, kastanjes, wortels, grassen en alles meer wat ze kunnen vinden. Uiteraard staan er ook water en voederbakken voor ze klaar. Ook het bijvoer komt allemaal van eigen terrein. De cirkel is helemaal rond bij Ca'Lumaco. De varkens kunnen door hun harde en stevige vacht goed tegen kou en kunnen daarom  altijd buiten leven. Regen deert ze ook niet en ze glijden van de heuvels op om een kijkje te komen nemen bij de twee rare snuiters in regenpakken.

We lopen iets verder en komen op het bedrijf aan. Daar aangekomen mogen we direct een kijkje binnen nemen. Emanuele Ferri laat ons uiteraard ook wat proeven van zijn vakmanschap. Zo proeven we de prosciutto stagionato, coppa, largo, salame en spalla. Het vlees is donker van kleur en heeft een uitgesproken zoete smaak. Het mooi dooraderde vlees maakt dat het zacht van smaak is, een groot genoegen. Aangezien ik alleen maar grote stukken vlees zie hangen vraag ik voorzichtig of ik iets kan kopen hier. Emanuele kijkt me aan met een blik van wat vraag je me nu...natuurlijk, hoeveel wil je. Ik neem een stuk ham en spalla mee en denk al aan het plezier wat ik daar van zal hebben in mijn flatje. Na een bakje koffie heisen we ons weer in de pakken en wandelen we terug naar de auto.

Die wandeling is ook wel nodig want we willen weer ruimte maken voor een pranzo. En met dit slechte weer wil je ook niet veel anders doen dan lekker binnen zitten met fijne mensen en lekker eten en drinken. Hiervoor rijden we door schitterende bossen, berg af, berg op, om tenslotte te belanden bij Il Cantacucco.  Ondanks de wat afgelegen plaatsen en het slechte weer zijn ook hier weer een aantal mensen te vinden. We krijgen een mooi plaatsje vlakbij de brandende haard en nu al wil ik hier lang blijven, heerlijk. De kaart ziet er veelbelovend uit en we kiezen voor anatra en coniglio, aardappelen en groenten. Beginnen doen we met borlenghi, een soort dun pannenkoekje gemaakt met lardo, kaas en rozemarijn. Precies wat een mens nodig heeft bij het natte weer.

Het eten is fantastisch en heel verfijnd. Maar buiten dat is de sfeer opperbest, zeker als ik met een groep mannen en Roberto (de eigenaar) het ga hebben over grappa. De uren vliegen voorbij en tegen half vier besluiten we dat het tijd is om richting Castelvetro te rijden om de wijn bij Vittorio op te halen.

Ook Vittorio lijkt vandaag een rustdag te hebben ingelast en is binnen te vinden. Hij schenkt direct weer een glaasje in. We zeggen dat we alleen de wijn komen halen maar vooruit een glaasje moet lukken, we hebben tenslotte vakantie en tijd zat. Plannen dat doen we namelijk wel weer als we in Nederland zijn. Na de wijn te hebben afgerekend kijken we wat we willen gaan doen, het blijft namelijk regenen. Ik heb gezien dat er in de Zocca een kastanjemuseum is dus een prima plek om met deze regen te zijn.

Helaas blijkt bij aankomst dat het museum in deze periode van het jaar alleen in het weekend open is, zoals zo veel hier in de omgeving. Ik zie echter wat mensen binnen bezig zijn en met wat geroep lijk ik hun aandacht te hebben. Ik vertel hen dat we graag een bezoekje zouden brengen aan het museum en dat we het weekend al weer weg zijn. Dat vinden ze zo jammer voor ons want als trotse eigenaren willen ze graag hun museum aan ons tonen. De deuren worden geopend en entree hoeven we zelfs niet te betalen. We komen binnen in een heerlijk klein amateuristisch museum maar wel met alle informatie die je maar kunt vinden over kastanjes in voornamelijk Italië. Reuze interessant zeker ook het deel over de eerder deze dag gegeten borlenghi.
Na nog wat lekkere plaatselijk honing en kastanjecrème gekocht te hebben, verlaten we het museum op de weg terug naar Monteombraro, naar Stefano.

Om ons warm en behaaglijk te voelen, heeft oma vandaag wat lekkers gemaakt, een minestra met heel veel groenten en heel veel bonen. Haar remedie werkt helemaal en binnen een mum van tijd gloeien onze wangen.
Daarna komt er een verfijnd gerecht van Stefano op tafel. Rauwe tartaar en verse kaas verpakt in plakjes rauwe courgette en bloemen. Vervolgens komen er plakjes lever op tafel en we sluiten af met parmigiana di melanzane, gegrilde courgette en gefrituurde aardappelblokjes. We voelen ons steeds ronder maar ook steeds gelukkiger worden. En wat is dan belangrijker...