8 oktober

Bij het ontbijt leer ik deze ochtend wat meer over de liefde die ze in Emilia-Romagna hebben voor de aardappel. We krijgen ze echt bijna overal bij en allemaal smaken ze anders. Zo aten we in Zocca vooral de patata di Montese, een gele, gialla, aardappel. Hier zien we weer veel de patate bianche maar ook andere gialla variëteiten. Mijn belangrijkste les is dat aardappel overal goed voor en overal goed in is, als je maar de juiste soort hebt.
Na deze wijze les gaan we een kijkje nemen bij een andere wijze man, Pellegrino Artusi. In 1820 geboren in Forlimpopoli en waar nu het Casartusi is gevestigd. Donderdag blijkt de marktdag te zijn en voor ons een mooie gelegenheid even rond te snuffelen. En zo komen we warempel uien uit Olanda tegen.

Na deze "vondst" willen we een bezoek gaan brengen aan Casartusi, het museum. We lopen een gebouw in waar ook de openbare bibliotheek, een kookschool en restaurant in zijn gevestigd. Maar de deuren van het museum zijn gesloten en er is ook verder niemand te bekennen. Als fan van Artusi wil ik dolgraag meer over hem horen en loop dus het restaurant in waar ze druk bezig zijn met de voorbereidingen voor de lunch. Gelukkig wil een medewerkster me helpen en gaat wat bellen. Het blijkt dat er een grote groep belangrijke mensen zijn die hier een congres hebben. Ondanks dat wil Susy Patrito Silva ons een privé rondleiding geven en we krijgen verschillende edities te zien van zijn meesterwerk La Scienza in Cucina e l'Arte di Mangiare Bene. Ook zien we wat van zijn persoonlijke bezittingen en horen we meer over zijn leven, wat na zijn succesvolle carriere als zakenman in het teken van eten en schrijven stond. Vooral de kerk die in dit pand is gevestigd is adembenemend mooi.

Na de indrukwekkende rondleiding nemen we afscheid van Susy en willen we wel eens in Artusi stijl gaan eten. Dat doen we aldus bij Casa Artusi Restaurant waar alles is gebaseerd op het gedachtengoed van Artusi maar dan wel in een mooi luxe jasje. Het eten wordt niet alleen schitterend opgediend, het is ook nog eens buitengewoon goed van smaak en heel verfijnd. Leven Artusi!
Als amuse krijgen we een fluweel zacht soepje van aardappel, daar is hij weer, en kikkererwten. Daarna kwam er een crespelle gevuld met porcini op een bedje van verse kaas. Ook kwam er een groentenschotel met onder andere de gevulde olive ascolane en een sformato di funghi. We vervolgde de Artusi pranzo met medaglione di filetto di maiale con cialda di pecorino di Grotta e galletti en een insalate di tacchino con regina e Parmigiano Reggiano. En ook nu weer: Leven Artusi!

Na de espresso verlaten we Forlimpopoli en gaan op weg naar Bertinoro waar we hebben afgesproken bij Tenuta Diavoletto. Vooraf nemen we nog even een kijkje in het wat uitgestorven plaatsje maar genieten vooral van het uitzicht. Je hebt hier namelijk een mooie uitkijk over al de omliggende wijnvelden waar voornamelijk de Sangiovese druif wordt verbouwd.
Als we dan eindelijk aankomen bij Tenuta Diavoletto staat Gerry Girardi ons al op te wachten. We hebben Gerry en zijn zoon Maximilian ontmoet op de Salone del Gusto 2014 in Turijn en waren direct onder de indruk van hun enthousiasme en uiteraard heerlijke wijnen. Zij maken van de druiven Sangiovese, Alicante, Trebbiano, Pagadebit, Sangiovese, Albana waren pareltjes en winnen dan ook vele prijzen. Enkele van deze pareltjes zijn Primipasso, A.Mare, Cinquecento en de Satirello. Daarbij verbouwen en produceren ze 100% duurzaam met respect voor de omgeving waarin ze mogen leven.

Gerry laat ons zijn mooie huis, het uitzicht en de wijngaarden zien. Ook schuift zijn zoon Matthias even aan die verantwoordelijk is voor de etiketten en de communicatie. Overigens is Tenuta Diavoletto helemaal een familiebedrijf. Waar vader Gerry (Gerhard) verantwoordelijk is voor de verkoop is zoon Maximilian de echte wijnman is. Hij is met zijn 25 jaar een van de jongste wijnboeren van Italië. Ook mama Mitzi helpt mee voornamelijk als gastvrouw.

Voordat Gerry ons mee wil nemen naar de plek waar de wijn wordt gemaakt, wil hij ons eerst wat laten proeven. We gaan een mooi lokaal binnen en krijgen een heerlijk glas Canto di Sirene. Een dessertwijn gemaakt van de druivensoort Albana. Erbij serveert hij de heerlijkste koekjes gemaakt door een lokale bakker uit de omgeving. Plotseling worden we verrast als ook Moreno Balzoni en Giuliana binnenkomen. Moreno en Giuliana waren tot vorig jaar de eigenaren van de bekende en geliefde osteria Gambero Rosso in Bagno di Romagna. Nu zijn ze medeverantwoordelijk voor Eataly in Forli. Ook hen hebben we ontmoet op de Salone en er is een soort vriendschap ontstaan. Na wat gekus over en weer nemen we nog een glas en genieten van het gezelschap. Al snel nemen de beiden weer afscheid en we spreken voor de volgende dag af in Forli.
Nu we Gerry weer voor ons zelf hebben horen we wat meer over de wijn en zijn levensverhaal. Ook word ik door hem verwend met wat wijn en een mooi boek geschreven door zijn zoon Maxilmilian, Cuore Cucina. Hierin allerlei recepten van grote chefs uit de omgeving met daarbij de wijnen van Tenuta Diavoletto. Over wijnen kopen, mag ik niet praten. Dat komt wel weer als ik in Nederland ben, dan kan ik hem bellen. Gerry drukt me op het hart dat dit een bezoek van vrienden is. Wat een bijzondere man en bijzonder bedrijf is dit toch.
Dat het bijzonder is, zien we nog meer als we het bezoek brengen aan de cantina. We worden gereden naar Podere Baratta. Tenuta Diavoletto werkt nauw samen met dit kleine familiebedrijf. De beiden bedrijven hebben een hele andere range aan wijnen en alles wordt ook duidelijk gescheiden van elkaar. Ze maken echter wel gebruik van elkaars expertise en van de wijnpers. Er is een duidelijke vriendschap en respect voor elkaars werk. Dat merken we als Girolamo Satta ons begroet. Gerry zijn vrienden zijn zijn vrienden en worden dan ook meteen op sleeptouw genomen. Ook hier weer een rondleiding en uiteraard een proeverij.
In de ruimte waar alle wijnvaten en tanks staan worden stoelen bij elkaar geschoven en schenkt Girolama ons zijn zoete wijn in. Het is de Tallia Passito. Heel wat zoeter en minder verfijnd dan de Albana maar zeker een fijne wijn om een avondje te mediteren. Er komt een zelfgemaakte salami op tafel welke het uitzonderlijk goed doet bij de wijn. Of misschien komt het wel gewoon omdat deze worst ontzettend lekker is. We krijgen nog veel meer te horen over de wijnen en de omgeving en proeven wat van de druiven die hier te drogen hangen. Dat het al laat is merken we pas als de vrouw van Girolama binnenkomt om te melden dat het echt de hoogste tijd is om de boel af te sluiten. We nemen afscheid van Podere Baratta. Na teruggekomen te zijn bij mijn wonder op wielen nemen we ook afscheid van Gerry. Ik ga hem missen dat staat vast.

Het is al donker als we de bochtige weg terug nemen naar La Campanara. Na ons snel verfrist te hebben, gaan we direct door naar het volgende feestje. La Campanara is overvol en je merkt dat de Donderdag ook hier een aantrekkelijke uitgaansavond is. Roberto en Valeria rennen van het ene tafeltje naar het andere en ook Alessandra zit in haar vijfde versnelling. Elk tafeltje lijkt het na zijn zin te hebben en geniet volop. Ook niet zo verwonderlijk als je zo lekker eten serveert. We beginnen deze avond met een heerlijke zuppa di cipolle di Certaldo. Deze bijzondere rode ui uit het Toscaanse Certaldo wordt lang gegaard in de oven en dan gepureerd tot een heerlijke dikke soep. De soep is zo geliefd dat Roberto en Alessandra vaak de twee uur durende rit maken om wat kilo's uien op te halen. 

Daarna komen er kalfslapjes met verse porcini en trippa con sugo. We gaan nog even door in Artusi stijl want Alessandra wil met haar interpretatie van dit gerecht een ode brengen aan hem. En dat is haar zeker gelukt, het is fluweelzacht en perfect op smaak. Het is verrukkelijk.
We sluiten deze bijzondere avond af met la crema della Lilla con confettura di ciliegie di Civitella di Rom en denken terug aan een wel hele bijzondere dag.