29 september

Na weer een heerlijk nachtrust worden we uitgerust en vol energie wakker. Wat is het leven hier heerlijk. Geen internet, telefoonverbinding haast onmogelijk, fazanten, koeien, kippen, cavia's, geiten, eenden, vogels, varkens, de natuur is helemaal compleet hier.

Als we ons huis uitlopen zien we de deur al openstaan van het grote huis. Er komt ons een zoete en rokerige geur tegemoet. Naast het brood heeft Stefano ook voor ons een stapel frittelle di castagne gemaakt. Heerlijke kleine pannenkoekjes van kastanjemeel. Zo zoet, zo kruidig, zo verslavend lekker. Stefano verzekert me dat er niets meer in zit dan kastanjemeel, water en zout. Dit moet je als luie toerist niet teveel eten...

Vandaag staat Modena op het programma. We komen er zo rond 12.30 uur aan. Dat de rit zo lang geduurd heeft, komt vooral door mijn tom tom. Ik kan een ieder namelijk verzekeren dat je in Emilia-Romagna niet te strikt de adviezen van de tom tom moet opvolgen. Blijf op de gewone weg, volg de borden en verlaat de doorgaande weg niet. Hoe goed de weg er ook aan het begin uitziet! Gelukkig door de hulp van een lieve boer zijn we niet in de problemen geraakt maar dat hield wel in dat de rit lang heeft geduurd.

Extra hongerig komen we dus aan in deze stad en gaan snel op zoek gegaan naar trattoria Aldina. Een klein eetlokaal op de eerste verdieping van een gebouw recht tegenover de mercato coperto. Het is er een drukte van belang, studenten, zakenlui, een enkele toerist, je ziet hier alles. Gelukkig gaat er net iemand weg en krijgen wij een tafeltje. De serveerster ratelt het menu op en wij kiezen wat uit. Zo hebben we rauwe tartaar van paard met een rauw ei, polpettini di piselli met luchtige aardappelpuree, een salade, spinazie, chocoladetaart en fruit en uiteraard een lambrusco. Het eten is simpel maar smakelijk. Vooral de gehaktballetjes zijn heerlijk, licht gekruid gehakt, mortadella, doperwten, een top combinatie.

Na de pranzo lopen we door de stad maar met gemengde gevoelens. Waarom ga je in een stad lopen als je de mooie rust en natuur zo om je heen hebt. Daarom besluiten we al snel naar Stefano en oma terug te keren en daar een heerlijke wandeling te gaan maken. Gelukkig verloopt de terugrit voorspoedig en genieten we van de "colline di Monteombraro".

 

De buikjes knorren alweer als we aan tafel gaan. Oma heeft vanavond een heerlijke minestra voor ons gemaakt. Stukjes tagliatelle van brandnetel met allerlei groenten uit de tuin. Hiervoor loopt, schuifelt,  ze elke dag een 20 minuten de heuvel af en uiteraard vol beladen weer omhoog. Maar ze geniet er vol op van. Haar ogen twinkelen en haar hele lichaam straalt geluk uit. Wat een vrouw!
Daarna heeft Stefano zich uitgesloofd voor ons. We krijgen courgettebloemen als een salade, tartar di Vacca Bianca, ricotta en een perfect gekookt eitje. Nog wat groenten en salumi erbij en wij zijn in de zevende hemel. Of komt het door de lekkere lambrusco waarvan we zo graag nippen?

Ook nu weer komt Stefano even een praatje maken tezamen met een schaaltje vers gepofte kastanjes. Hij vertelt graag over zijn " koeien", zijn harde werk. Ook laat hij graag zijn mening horen over de rest van de wereld. Niet voor iedereen even fijn. Maar ik kan zijn rechtlijnigheid, starheid wel begrijpen maar de meerderheid helaas niet vernemen we later. Jammer voor zo een hardwerkende liefdevolle man, topkok en boer.