26 en 27 september op naar Emilia-Romagna

Na mijn vader de nodige afscheidsknuffels en kussen gegeven te hebben vertrekken mijn moeder en ik op weg naar Italië. De reis ging voorspoedig en tegen half vijf checken we in bij ons hotel in Weil am Rhein, Ott's Hotel genaamd. Complimenten overigens voor enkele Duitse raststätten. We hebben daar heerlijk bij Lavazza shops kunnen genieten van goede espressi en tevens van een smakelijke lunch met een uitgebreide antipasti schotel. Prima begin van deze vakantie.

Het hotel ligt midden in het centrum en biedt daarom genoeg gelegenheid om even een kleine wandeling te maken. Het wandelen maar vooral het rijden heeft ons hongerig gemaakt, dus wel gaan op tijd aan tafel. Buiten het goede eten heeft dit hotel ook vele lokale wijnen en dus kwam er een mooie rode wijn uit Wittlingen op tafel. Na nog een lokale perensnaps kropen we moe en voldaan in bed en konden we de volgende ochtend, na een heerlijk ontbijt, vertrekken na het einddoel; Zocca!

Ook deze reis ging redelijk voorspoedig, al was het vinden van een " pranzo" adres nog een heel probleem. Gelukkig tegen 13.30 uur kwamen we een autogrill tegen waar ze niet alleen burgers of broodjes serveerden en konden we een goede vers gemaakte maaltijdsalade eten.

Na de nodige heuvels op en neer en na wat mensen de weg gevraagd te hebben, vonden we eindelijk het adres van Stefano Fogacci in Zocca. Agriturismo Tizzano is niet te vinden in Zocca zelf maar in een klein buurtschapje genaamd Monteombraro, ver weg van de bewoonde wereld.
Wat een rust, wat een fantastische boerderij en wat een warm welkom. Moe van het kastanje oogsten laat Stefano ons de kamer zien en bied direct daarbij zijn excuses aan. Het was tenslotte een boerderij en geen luxe slaapplek. Wij laten hem weten juist daarvoor gekozen te hebben en dat doet hem stralen van trots. Snel brengen we de koffers naar de kamer om daarna al even een kleine wandeling te maken rond de boerderij. De rust doet haast zeer aan onze oren en het uitzicht maakt ons ook nog eens sprakeloos. Hier houden we het wel vol.

Om 20.00 uur worden we verwacht bij het diner. Dit is in het "grote huis" en bij binnenkomst staat er een welkomstcomité voor ons klaar. We maken kennis met de moeder van Stefano (87 jaar) en Asiz, sinds 8 jaar de trouwe hulp. Stefano is druk in de keuken ons eten aan het bereiden en dus laat oma ons de tafel zien en schenkt ons water en wijn in. We voelen ons direct thuis. Niets geen luxe alleen maar warmte en heerlijke geuren uit de keuken.
Dat "niets geen luxe" kunnen we echter niet zeggen over het eten. Wat een lekkers wordt aan ons voorgeschoteld.
We beginnen met een lasagne di verdure. Gemaakt van dunne crespelle, aubergine, courgette en een dikke bechamelsaus. Uiteraard met alle producten van de eigen boerderij. Vooral de bechamel is verrukkelijk maar wat wil je met melk van de Vacca Bianca Modenese. En laat dit nu juist de reden zijn waarom we op deze boerderij zijn. Stefano Fogacci is namelijk nog maar een van de weinige boeren die deze witte koe heeft. Maar daarover in een later post meer.

Na de lasagne krijgen we insalate caprese. Niet met mozzarella van de buffel maar met zelfgemaakte mozzarella van de Vacca Bianca Modenese.

Het feest gaat nog door dit  keer met plakjes dungesneden vlees van een 4 jaar oude stier. Wat een smaak, wat een diepte, waar zijn we terecht gekomen....

Klaar is Stefano nog niet. We krijgen nu nog courgettes en  de bloemen in een mooi dun laagje gefrituurd. En daar kan ik natuurlijk weer niet vanaf blijven.

De maaltijd eindigt met een mokka koffie en met Stefano voor een goed gesprek. Al na 5 minuten merk je dat hij het zwaar heeft. Het werken, de financiën alles is een zware last. Toch zie je ook dat hij geniet van wat hij doet en dat hij alles vol overgave doet. En dat overwint alles. Mooi dat wij daar voor een week getuigen van mogen zijn.