19 oktober 2015

30 september

Het is koud geweest vannacht en onze neuzen zijn ijskoud. Zelfs het licht lijkt vanochtend te haperen. Gelukkig verwarmt het ontbijt ons snel. Er is een groot bord met zelfgemaakt vleeswaren op tafel gezet, allen uiteraard van de eigen varkens en koeien. Stefano laat niets los over hoe hij het maakt en ik vraag me oprecht af of hij dit zelf ook wel precies weet. Volgens mij doet hij alles op gevoel, op ervaring en met de liefde die hij heeft voor zijn dieren. Welk vlees uiteraard van topkwaliteit is en dus buiten wat zout niets nodig heeft.

Na het ontbijt rijden we naar Vignola. Op advies van Laura, de lieve eigenaresse van Pianeta Terra, moeten we daar heen gaan voor de torta Barozzi. Maar Vignola heeft meer te zien namelijk la Rocca, castello di Vignola. Na een bezichtiging zijn we wel toe aan een espresso met een stukje van de fameuze taart. Pasticceria Gollini maakt de taart al sinds 1887 en is vernoemd naar de architect Jacop Barozzi. Overigens pas in 1907 kreeg het zijn officiƫle naam. Het recept blijft tot op de dag van vandaag geheim. Wel weten we dat er eieren, chocolade fondant, suiker, boter, vanille, rum, amandelen en geroosterde pinda's in gaan.
Sinds 1930 maakt Gollini nog een andere bekende taart namelijk torta Muratori, vernoemd naar de historicus Ludovico Antonio Muratori. Deze taart bevat amandelen, suiker, eieren en boter en is iets minder zwaar van smaak maar evenzo overheerlijk.
Na deze verwennerij besluiten we om naar Spilamberto te rijden en een bezoekje te gaan brengen aan het Museo dell'Aceto Balsamico Tradizionale di Modena. Het kleine museum laat op een duidelijke en speelse manier zien hoe de azijn wordt verkregen. Welke houtsoorten er voor de vaten gebruikt worden, welke materialen, welke druiven, echt alles wordt hier uitgebeeld.

Tijdens een gesprekje met de dame van het museum komen we er achter dat het restaurant waar we wilden eten voorgoed gesloten was. Geen Da Cesare dus en verder ook weinig opties in de buurt. De aardige dame geeft ons de tip voor ristorante San Pellegrino, op slechts 5 minuten afstand met de auto. Aan de kant van de weg vinden we inderdaad het restaurant. Zo op de eerste blik niet een keuze die ik zelf gemaakt zou hebben maar de vriendelijke bediening maakt veel goed. En ook het eten doet dat. We eten tagliata di cavallo en een filetto di cavallo. Heerlijk paardenvlees met een saus van groene peperkorrels en tomaten. Daarbij nemen we een schaal gegrilde groenten. Van de eigenaar krijgen we nog een bord met aardappel uit de oven, de trots van de keuken. En inderdaad zijn ze overheerlijk. Als ik vraag naar de bereiding zegt de eigenaar dat ik dat beter niet kan weten. Maar met een grote glimlach vertelt hij het toch; leg een laag ongeschilde in stukken gesneden aardappel in een ovenschaal. Schenk vervolgens olie in de schaal totdat de aardappelen tot  de helft onder staan. Zet ze 45 tot 60 minuten in de oven (185 graden). Gooi vervolgens de olie die nog in de schaal zit eruit en breng de aardappelen op smaak met peper en zout. Zet ze vervolgens nog 30 minuten in de oven en serveer met een scheutje olie en rozemarijn. Ach ja wat smaakt niet lekker met olijfolie?
Er  is nog plaats voor een toetje met mascarpone en we krijgen een norcino als bedankje voor ons bezoek.


Na de koffie stappen we in de auto op weg naar Monteveglio waar zich op de top van een berg een mooie kerk bevind en waar nog steeds een groep baptisten wonen. Het was de bedoeling om een bezoek te brengen aan Muzzano di Sopra, een bedrijfje dat allerlei groenten en  fruit inmaakt, maar helaas geen succes. Na een heerlijke wandeling in deze spirituele omgeving rijden we naar Savigno waar we een kijkje nemen bij La Dispensa di Amerigo. Een trattoria maar ook een winkel met allerlei heerlijke sauzen, dranken en siropen. Natuurlijk niet zonder lege handen verlaten we Savigno en gaan op de weg terug naar Monteombraro.
Als we tegen acht uur de eetkamer binnenlopen schrikken we op. Er zijn zowaar andere gasten om te eten. Een gezelschap van vier en een man en vrouw die door Stefano voor ons zijn uitgenodigd. Het is de voorzitter van Slow Food condotto di Vignola e Valle del Panaro met zijn vrouw.  Gino Quartieri verwelkomt ons hartelijk met een heerlijk glas Ripa di Sopravento. Een mooie witte frizzante van de wijnman Vittorio Graziano. De wijn fermenteert in containers en ondergaat een zogenaamd spontane gisting in de fles. De wijn is gemaakt van Trebbianino di Collina en Trebbiano Montanaro en drie onbekende druiven. De wijnboer heeft niet het geld om te laten onderzoeken wat voor een oude druiven dit zijn. En enige hulp van universiteiten of andere instantie krijgt hij ook niet. Hij zal elk soort onderzoek zelf moeten betalen, hoe belangrijk dit ook is voor de regio en voor het behoud van deze inheemse druiven.
Gelukkig blijft het niet bij de wijn en komt Stefano al snel met het eten eraan. We krijgen varken uit de oven met aardappelen, courgettes en aubergines. Het varkens heeft veel lekker vet en onze monden kauwen niet alleen, ze praten ook heel veel. Ook Stefano komt aan tafel en dat veroorzaakt nog al wat woordenwisselingen met Gino. Zoals ik al eerder aangaf kan Stefano nogal rechtlijnig zijn. De pret drukt het in iedergeval niet en een ieder geniet volop. Van Gino krijg ik een leuke nieuw boekje met adressen uit de omgeving. Ook heeft hij geregeld dat we morgen een bezoek kunnen brengen aan de wijnman Vittorio. Tenslotte geeft hij me nog het adres van een marktkraam waar ik morgen in Vignola een goede tigella pan kan kopen voor het maken van de lekkere crescentina. Deze kleine platte broodjes worden gemaakt met deeg van meel, melk, gist en zijn een specialiteit uit de Appenijnen in de regio Modena. Na een warm afscheid kruipen we onder de wol en ik geniet nu al van mijn eigen tigella.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten