28 september

De eerste nacht is wat onwennig geweest, de stilte is zo ongelooflijk. Ook merken we al snel dat de temperatuur hier goed afkoelt 's nachts en dat de kamer nu niet echt is voorzien van de laatste moderne verwarmingsinstallaties en of isolatie. Dus zodra we van onder de dekens komen, rennen we naar de douche en kleden ons snel aan. Gelukkig hebben we de waterkoker bij ons en maken we snel wat warme thee. Daar zitten we dan, twee bibberende stadse dames. Om 9 uur worden we bij het ontbijt verwacht. Vers brood, warme melk, jam, thee, peren en verse boter. Wat heeft een mens nog meer nodig.

Bij het ontbijt besluiten we dat we gaan lunchen in Nonantola en dus rijden we in die richting. Onderweg doen we meerdere schitterende plaatsen en kerken aan. Zo bezoeken we Chiesa di S. Appollinare, het dorpje Castello di Serravalle en het plaatsje Nonantola.

De ochtend sluiten we af bij osteria di Rubbiara, osteria van Acetaia Pedroni. Een familie die al sinds 1862 azijn maakt. Buiten de verschillende aceto balsamico's maken ze ook wijnen. Waarbij uiteraard de Trebbiano di Spagna favoriet is. De eigenaar Italo Pedroni is nu niet de meest hartelijke persoonlijkheid maar gelukkig zijn de twee andere medewerkers dit wel. Al direct bij binnenkomst moeten we onze telefoons in een kluisje doen waar we zelf de sleutel van bij ons mogen houden. Dus geen foto's en ook geen zenuwachtige mensen die weglopen van tafel voor een telefoongesprek.
Een menukaart hebben ze bij di Rubbiara niet en je bent verplicht een compleet menu te eten. Die uiteraard in het teken staat van aceto balsamico di Modena. We beginnen de eerste pranzo van de vakantie met een lekker glas Lambrusco di Sobara waar al snel het eerste gerecht bij geserveerd wordt. Dat is tortellini gevuld met ricotta en spinazie waarover een twaalf jaar oude aceto balsamico wordt gedruppeld. Daarna komt er straccetti (ongelijke stukjes lasagne vellen) met een ragu saus. Hier geen aceto maar wel een fluweelzachte smaak van pasta. Benieuwd hoeveel eieren ze hiervoor gebruikt hebben, in iedergeval geen 1 per 100 gram meel.
Dan komt er een bord met een stukje frittata wederom bedruppeld met 12 jaar op eik en kastanje hout gerijpte aceto, enkele in azijn gegaarde uitjes, costini di maiale (varkensribbetjes) en een stuk pollo al vermentino. Het menu wordt afgesloten met vanille ijs bedruppeld met 25 jaar oude aceto balsamico en uiteraard een espresso.
Met een volle buik verlaten we de osteria. Heerlijk gegeten maar je merkt wel dat aceto balsamico big business is en of dat helemaal terecht is....
Nog wel een kijkje genomen in de acetaia maar ook hier weer is de telefoon een verboden item.

 




We hebben de hele middag nog voor ons liggen en rijden daarom door naar de plaatsjes Spilamberto en Guiglia waar we een kijkje nemen bij Castello di Guiglia.

Op de terugweg naar Stefano brengen we nog een bezoekje aan Azienda Sgarabattola. Op deze azienda verbouwen ze biologische farro en andere antieke graansoorten, denk hierbij aan grano marzotto en bolero. Mariassunta Lucchi en haar man Maurizio Benini verkopen de granen en meel in hun kleine winkeltje aan huis. In het weekend maken ze ook nog vers brood en koekjes die gretig aftrek vinden onder de bewoners van de omliggende plaatsjes. Dat de bewoners daar een eindje voor moeten rijden op een niet te beste weg maakt ze niets uit. Voor goede kwaliteit en smaak doe je bijna alles, toch? De dochter des huizes laat ons iets van de omliggende graanvelden zien en neemt ons mee naar de werkplaats en vertelt trots over het vele werk dat vooral haar moeder verzet. Uiteraard ga ik weg met wat farro en zakken meel

Thuisgekomen kunnen we al weer snel aanschuiven voor de cena. Dit keer is er volop gefrituurd en staat het huis blank van de rook. We krijgen gnocco fritto (gefrituurde broodjes), tagliatelle met ragu, verse ricotta, formaggio fresco en stagionato,  tomatensalade en een groene salade. Allemaal even puur en allemaal even overheerlijk. Vooral de kazen zijn een kleine mysterie. Allen worden ze in de keuken door Stefano zelf gemaakt. Je proeft de kwaliteit van de melk, de kruiden, de bloemen, je proeft het veld waar de koeien op hebben mogen grazen. Dit is wat echt eten is!